«ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ»…

Ξεκινάει μια τυπική ημέρα στο γραφείο, λίγο βαριεστημένα, λίγο νυσταγμένα, λίγο ωχ τι θα ακούσουμε – δούμε σήμερα κτλ. Ανοίγω τον υπολογιστή για την καθιερωμένη ενημέρωση από Ελλάδα και εξωτερικό και γενικότερα ψάχνω κάτι καλό για να γράψω! Μέσα στις δεκάδες πληροφορίες από ναυτιλιακά θέματα στο ίντερνετ και ανοίγοντας να δω τα mail μου, πέφτω σε μια είδηση που μου έστειλε ένας καλός φίλος και συνεργάτης, που μάλλον με αφορά. Λέω εδώ είμαστε! Την επεξεργάζομαι λίγο στο μυαλό μου, θεωρώντας ότι μπορώ να την πάω ένα βήμα παραπέρα και σκέφτομαι ότι έχω πρόσβαση στην εταιρεία μιας και έχουμε συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν. Το τηλέφωνο καλεί…

ΦΩΝΗ: Εταιρεία…παρακαλώ!

ΕΓΩ: Ναι καλημέρα, θα μπορούσα να μιλήσω με την κυρία….; Αφορά ένα καράβι που έχετε, σχετικά με μια πληροφορία που έμαθα. (εδώ να σημειώσω ότι την κυρία που ζήτησα την έχω γνωρίσει και έχω συνεργαστεί μαζί της).

Φ: Παρακαλώ περιμένετε…(η μαγική ατάκα).

………………………………

Φ: Ναι με ακούτε;

Ε: Ναι πείτε μου.

Φ: Η κυρία….μου είπε να σας πω ότι το καράβι….(δεν έχει σημασία η πληροφορία).

Ε: Θα μπορούσα να μιλήσω με την ίδια; (τι αφελής που είμαι).

Φ; Λυπάμαι αλλά αυτή τι στιγμή είναι αδύνατον….!!!!!!!

Κάπου εδώ τελειώνει μια τυπική συζήτηση – προσπάθεια να βγάλεις προς τα έξω μια είδηση που αφορά μια εταιρεία και θα την προβάλει – διαφημίσει. Την πληροφορία την πήρα, αλλά μια ξερή είδηση, δοσμένη με τέτοιο τρόπο (κατ΄επανάληψη), χωρίς καν να κάνει τον κόπο η άλλη πλευρά να σου αφιερώσει έστω ένα λεπτό από τον «πολύτιμο» χρόνο της, με τι όρεξη να την διαδόσεις; Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι με ανθρώπους που σχεδόν καθημερινά ακούνε το όνομα τους και παίρνουν και ρωτάνε, μαθαίνουν και πληροφορούν και θέλουν να βοηθήσουν με τον τρόπο τους,  είναι κακή μια τέτοια συμπεριφορά; Αλλά όταν θέλουν να ζητήσουν κάτι για μια δημοσίευση, θα σε πάρουν και θα ξαναπάρουν (φυσικά όχι οι ίδιοι) μέχρι να γίνει η δουλειά τους. Γιατί πάντα έτσι γίνεται. Γιατί νομίζουν ότι με αυτή τη στάση τους προβάλουν μια εικόνα υψηλού επιπέδου, που για να την φτάσεις πρέπει να περάσεις από σαράντα παρατρεχάμενους. Φυσικά στο τέλος πάντα φταίνε τα μέσα που δεν τους προβάλουν…! Γιατί εκεί φτάσαμε…ή κόντρα στην κόντρα ή το παίζεις χαζός για να κάνεις την δουλειά σου!

Κάποτε ένας άνθρωπος της θάλασσας (από αυτούς που σε βοηθούν και δεν γουστάρουν δημοσιότητες, δεν έχουν τουπέ και σηκώνουν πάντα το τηλέφωνό τους) μου είχε πει…«όταν πας σε ένα γραφείο και είναι όλα στην εντέλεια, χωρίς ούτε ένα χαρτί επάνω και ένα στυλό, σήκω φύγε, τρέχα, δεν θα βγάλεις άκρη». 

Το κακό είναι ότι πάντα επιμένω να προσπαθώ!

ΤΟ ΑΡΘΡΟ